Axi.net.pl - maratony mtb, trening, blog

4 podjazdy, 4 zjazdy i meta. Niby niewiele, ale potrafi dać w kość.

Na pierwszym podjeździe jadę mocno, ale nie w trupa – kiedyś tak zrobiłem i dało mi na tyle popalić, że nie powtarzam tego błędu . Zjazd poszedł w miarę gładko. Na pierwszym stromym odcinku przekonuję się dlaczego nowe opony: Fast Tracki są fast – trzymają na tyle słabo, że zjeżdżam szybciej niż planowałem .

Drugi podjazd staram się iść mocno, ale nie wiedzieć czemu nijak nie przekłada się to na wyprzedzanie. Co gorsza sam jestem doganiany! Między innymi przez Kubę „makumbę” Litawińskiego. Ale jednak co znajomy to znajomy i staram się utrzymać na kole choćbym miał linki pogryźć. Przez chwilę trochę mi ucieka, ale przełamuję jakoś kryzysik i na szutrowej końcówce podjazdu idziemy po zmianach wyprzedzając trochę ludzi. A na zjazdach jako słabiej zjeżdżający jadę „na zająca”.

Po tej rozgrzewce za nami była połowa trasy (20km) a przed nami danie główne. Podjazd z Lutni łączką, a następnie lasem na Górę Borówkową i zjazd z tejże. Na podjeździe było znośnie. Udało się powyprzedzać pojedyncze osoby (i zgubić Kubę). Zjazd z początku wydawał się łatwiejszy niż rok temu, jednak z każdym kolejnym metrem dawał coraz bardziej w kość. Dwukrotnie wybieram złą drogę i muszę się podeprzeć. Raz włącza mi się blokada przed stromym kamiennym odcinkiem, przez który zawodniczka z K2 przelatuje ekspresem. Wstyd chłopie, wstyd… W końcówce boli mnie już wszystko i wyczekuję ulgi na podjeździe.

Podjazd? Raczej ściana, bądź kosa. Wolę nawet nie wiedzieć ile % pod górę tam było. Z trudem udało się przepchać korby, i to chyba tylko dlatego, że nie chciało mi się zsiadać.

Na koniec już bardziej relaks – 9km zjazdów. Plan, to nie dać się wyprzedzić. Przez zamarudzenie na stromej przecince staje pod znakiem zapytania, ale dzięki sprytnemu finiszowi udaje się zrealizować .

Wynik.